Pejsazh dhe jetë.....

Atë ditë ra borë. Ishte bora e parë e atij dimri të qetë. Asaj nuk i shkoi në mendje se

kjo mund të ishte bora e fundit. Ecte e hutuarme kokën mbërthyer tek cizmet ngjyrë

Ecte dhe si vinte re moshatarët përqark saj,që klithnin nga gëzimi i asaj bore qe

binte,ishte gri. Bora binte e imët,aq e imët sa askush se besoi se ajo do shtresonte aq

shpejt. Hapat i kishte të ngadaltë. Dicka e shtynte të endej rrugëve të ftohta dhe të

trishtohej. Ca flokë bore ranë mbi qerpikë dhe sakaq u shkri në të. Iu kujtuan sytë

me rimel,bëri t’i fshihte,ndonëse ndjeu ftohtë,se mos nxihej. Para saj kaluan dy

studentë. Dëgjoi se dikush kish vdekur nga....

Harroi përseri dhe ngriti sytë. Iu kujtuan rimeli,studentët,i vdekuri që kish vdekur

nga.....dhe bora vazhdonte të binte gjithnjë e më gri...

Ndjeu të dridhura. U hutua. Dicka e ftohtë,e butë,e squllur po i futej nga qafa dhe po

depërtonte në shpinë. Ktheu sytë; Pas saj një gjatosh me sy jeshil. Në duar vazhdonte

të mbantenjë copë borë të ngrirë. Hapi dhëmbët dhe u ngërdhesh.

-Idiot,mendoi-dhe qesh pale.

“O zot c’më ngjiten budallenjtë”. Ndjeu të rrëngjethur dhe mori rrugën drejt

shtëpisë. Në sup ndiente peshën e cantës,në shpinë,të ftohtin djegës të bo rës së shkrire.

Pemët e rrugës së saj,po rëndoheshin dalëngadalë nga bora. Në shtëpi s’kishte

zjarr,ndërsa shpina vazhdonte t’i digjte. Iu kujtuan sytë me rimel,studentët që

kishin kaluar para saj,i vdekuri që kish vdekur nga...idioti që e kish bërë të dri dhej

dhe bora që vazhdonte të binte gjithnje e më gri...

Klodian Zaka,Lushnje,mesues i edukimit fizik.dt.13/06/1978.

jetoj ne Lushnje,lgj Kongresi i Lushnjes,prapa bankes Raiffesen Bank.pallati i gureve.

Bicikleta parë

Bicikleta parë

Objekt i çuditshëm më dukej

 bicikleta ime parë,

 Skelet mbi dy rrota,

 kurrë sytë nuk panë.

 Tingujt e ziles zgjonin

 kureshtjen fillestare,

 Ngjyra verdheme lodronte,

 në fushat me bar.

 Liri,gëzim,rrugëtime,

 Bicikleta ime ishte

 pasaporte ndërkombëtare.

 Kujtime dhe nostalgji

 sjell sot tek une,

 Dhurata më e bukur prindërore.


Nga Elisa Konomi

pa titull

Unë jetoj në këtë qytet të vogël , të zhurmshëm . të pluhurosur , të mbushur me gropa e me ujë të 
pistë e të ndenjur . Të mbushur me plehra të lëna qosheve të pallateve , rrugicave , rrugëve e 
qosheve të koshave , të tejmbushur . Unë jetoj dhe eci rrugëve të këtij qyteti, të vogël por që i 
lejon vetes privilegjin të quhet i madh . Kaloj rrugëve gjysmë të prishura, gjysmë të shtruara ( një 
natë më parë) .Kaloj pranë qenëve të rrjeposur e zgjebarak që fusin turinjtë e tyre të rraskapitur 
qosheve , nëpër strehat e plehrave .
Kaloj pranë endacakëve : gra ,burra , fëmijë , me këmbë , pa këmbë , me një dorë , me të dyja 
ose pa duar . Të shtrirë , në gjumë , zgjuar apo duke qarë ,duke vajtuar apo duke lypur, diku me 
një lutje që të përdredh instikitvisht buzët e diku me një babëzi që të bën të ngrish dorën me 
kërcënim .
Kaloj rrugëve , sipër urave e ndiej kundërmimin e paraardhësve të plehrave që dikur ishin lënë 
qosheve: jashtëqitje e kafshë të ngrodhura kompozohen pa fjalë së bashku, pa kuptim, në 
rrjedhën e një lumi që ka guximin ta mbaj veten për lum.Eci rrugëve apo përshkoj rrugë në 
autobuz . Pranë meje kam vajza , djem , gra , plaka , burra , pleq , fëmijë , çanta , ushqime , syze
, syze dhe prap syze , duar që mpleksen e kërkojnë në çanta e në xhepa të huaj .
Semaforë të verdhë, të kuq , jeshil dhe pa drita fare . Semaforë me shigjeta të kthyera , të drejta , 
me bicikleta jeshile e të kuqe , me njerëz të kuq , jeshil e të verdhë ... e makina , të bukura , të 
shëmtuara , të vjetra , të pista . të reja , të pastra , të shpejta , pa frena , pa drejtim , pa durim dhe 
me borie ,të çmendura . Makina që kalojnë rrotat e tyre mbi rrugë me kalldrëme , pllaka të thyera
,e mes njerëzish të rrëmbyer . E brenda makinave njerëz të lodhur , të palarë me xhama të hapur
, me muzikë shqetësuese e të tjerë të larë , të bukur me xhama të mbyllur .
Unë kaloj përditë rrugëve të qytetit tim ; vëzhgoj , ndaloj , pres ,vëzhgoj ,nisem , 
përshkoj,kthehem , vëzhgoj ...
Fytyra pa fund që të ngulin shikimin , që të afrohen aq afër një përqafimi ( të dëshpëruar për një 
të tillë) . Ecin me të shpejtë , nuk shohin ku shkelin , ecin ngadalë e nuk shohin kë kanë pas . 
Fytyrat e tyre të trishta , buzë të varuara , sy të fryrë , të zbehtë , kafë , jeshil , të zinj, pa ngjyrë , 
me sklepa, me lot ... Flokë të gjatë , të shkurtër , të rënë , të bukur , të butë , të verdhë , të kaftë , 
të kuq , të zinj , me zbokth , të djegur , të shkurtër , të ashpër . Buzët e tyre të trasha , mishtore ,
të holla , të vogla , të çara , të thara .
Përditë unë kaloj rrugëve të qytetit tim , e herë kur shtëllungat e tymit s'e vështirësojnë shikimin 
tim , i shoh aq qartë sa më tmerron mendimi se dhe fytyra ime është njëra nga ato ... po si ato !

Nga IRA VASO

Ironia e qiellit

…

Ironia e qiellit
duket sikur behet njesh me Token
E pulebardhaT
qeshin me duhmen e tyre qaramane
mbi nje mocal te trishte
si piskama e tyre.
Dy peshq te gjelbert
(mbase I kane emrat
Fibi dhe Derek)
fshihen pas se fundit shpure
koralesh jo plastike.
(I vertete eshte ai oktapodi aty?)
Diku larg
Ne nje peme ulliri qe I hap rrenjet
Si nje dore ne token e lagesht
Jeta lufton bute me tehun e mprehte
(teh apo feshferime)
Sfondi mbetet nje tymnaje e grinjte
Qe konturon qiej
E shnderrohet shpesh
Ne nje re te genjeshtersht ne forme varke
Varke vela litare plot nyje
varka davaritet e shnderrohet ne oxhak
Ne zhurma makinerish
Ne te tjere litare
Ne te tjera nyje
Ne te tjera varje
Pas nje sythi te pasigurte
e varur
e nyjshme
e gjelbert
fshihet po aq e pasigurte Jeta.

ALKIDA GJONA

Natyra therret!

Natyra therret!

Cfare eshte nje bote e mbytur me te zgjuar?
Me njerz te "larte" e teknologji te zhvilluar?
Me ndertesa pafund , rrobote qe levizin, aplikacione qe duan pronar
Pronar qe sdine hapin e ekzekutimit.
Ku ndodhet ajo bota "injorante" qe kerkon zhvillim?!
Po njerzit e thjeshte mos valle skan hapesire?
Jeta natyrore leviz me ty?
Po ti ku jeton, hapin ku e hedh?!
APo ekzistenca jote fillon me hapin "Modern"
Virtualizim I kesaj jete reale eshte sinkronizim I asaj cfare njeriu tenton te shfaqet.
E ku harron dhe pse rreshqethet cdo dite me token
Preferon "rrobote" jo ekzistencen e kohes
.Nga ku embrioni fillon te rritet,,,, ku frymarrja kerkon ajer por nuk ka cfare te thithet
E ushqimin e kerkuar e ka vec fasade
teksa kerkon te humbase ne vend qe te ringjalle.
Te jete aktiv te ndjen trupin qe leviz
Ndjesin e muskujve mos ta ndjejn vetem ne ndjesi
Te mbroje nje jete, njekohesisht te fale
Te vertetoje membranen e njeriut human!
Te jete shoqerues dhe vallezues I shkences por jo abuzues e injorat I vet qenjes.
Aty ku lind dhe merr jete nje fryme
Ku vazhdimsine e rrugetimit tend kerkon ta arrish.
Dhe pse destinacioni ndoshta te lodh, te sfilit te verbon me iden qe mbase sdo arrish
Te lutem O Njeri shiko dhe duaje gjene me unike thjeshtesin
Aty ku jane rrenjet e trungu kerkon zhvillim!!

Erjona Mulaj - 22vjec
Studente e Fakultetit te Shkencave te natyres!

Biçikleta e Natës

Biçikleta e Natës

Në errësirën e hënës
Mbi 2 rrotakun tim
Ndeza një dritë për të parë pak rrugë
Dhe larg shkrova në mbrëmjen blu.

Me xhaketën e hapur si një parashutë
Nisem drejt lëndinave ku unë ndihem në shtëpi
Krejtësisht i qetë pedaloj poshtë gështenjave
Frymë marr thellë dhe frikë nuk kam

Zhurma e erës përkëdhel veshët e mi
Dhe veten pyes a era ka hypur mbi biçikletë
Një xhiro për tu rritur
Një xhiro ku asgjë nuk eshte e drejtë

Zinxhiri im? Pedalet e mia? Ndoshta rrotat e mia?
Po më largojnë një stres
Por gjithsesi më duhet të kontrrolloj pirunin
Një faj duhet të kem dhe unë.

Por mu kujtuan minjtë e tmerrshëm
Që hidhen nëpër pemë
Dinak, të shpejtë që lëpijnë kudo
Dhe bicikletës sime i dhashë me lemeri

Pasqyra ime është e kotë, nuk shikon dot
Kthej kokën pas, të shoh për zhurmat
Por ndricuesi im është fikur,
Dhe më duhet gjithcka ta imagjinoj

E dija në një çast me rrezikun do përplasem
Sado i largët e i pavërtetë
Arratisja ime duhet të mbarojë
Timoni im është i vërtetë

E di se në mëngjes, do të gjejnë eshtrat e mia
shtruar në një shteg
Pedaloj më shpejt
Po marshet nuk punojnë

I tërbuar nga të gjithë
E kam të nevojshëm këtë pedalim
I zhytur në makthe
Ja ku jam mbi pedale!

HERMES LATOLLARI – 23 vjeç

HISTORIA E ISMAILIT

Ismaili ishte gjithnje I heshtur. Dukej sikur na sfidonte te gjitheve me heshtjen e tij, kinse te natyrshme. Them kinse, pasi une kurre nuk besova te ishte vertet e tille. Ndjeja nje sforcim te cuditshem ne cepat e buzeve te tij, nje perpjekje te mundimshme per ti bere qendrese asaj forces, emrin e se ciles nuk e njoh, por eshte forca qe I “shtyn” cepat e buzeve te formesojne nje ngerdheshje, nje buzeqeshje, e keshtu me radhe. Por ja qe ai kishte fituar vemendjen e nje djali 9 vjecar si une, argetimi me i hatashem I te cilit, ishte te veshtronte Ismailin teksa kacavirrej tek te paktat peme, te mbetura ne rrugice, ne vitet 90.
Ismaili jo vetem kacavirrej, por thuajse fluturonte. Mbase kjo ishte menyra e tij : fliste me shume duke u kacavjerre se sa duke u ngerdheshur e duke formesuar reagime me cepat e buzeve. Une te pakten arrija ta degjoja. Mbase jo per aftesite e tij, po per pamundesine time.
Ne diten e shetitjes sime mengjesore, teksa eglendisesha me nje dege peme te cilen e perdorja sa si shpate e sa si shkop gome sampistesh se harruar, Ismaili mu afrua cuditshem e me nje ze te qete si prej nje tjeter kohe me pyeti :
-pse ke deshire ta perdoresh si arme?
Nuk e di nese ishte ai momenti kur nisi shoqeria jone, apo ai tjetri I koheve me pare kur me kishte terhequr vemendjen heshtja e tij .
Qe nga ajo dite takimet tona u shnderruan ne perralla e legjenda te cuditshme qe dukej se I perkisnin nje kohe tejet te larget, nje kohe nje vendi e nje hapesire ne te cilen kurre nuk kisha jetuar. Ismaili me fliste per fshatin e tij te pershkuar nga nje lume ‘dredharak” sic e quante ai, e nga peme te kreshperuara si shkembinj.
Me rrefente qete per domatet qe rriteshin ne bahce, por ndonese permbahej , shpesh gjestet qe benin duart e tij per t’ua pershkruar madhesine formen e ngjyren beheshin te vrullshme e plot jete. Me fliste per buzeqeshjen e gjyshit te tij me ball te kreshperuar si pemet e si shkembinjte, per betejen qe kish bere ai qe te mbante shtepine e tyre te vogel e mos te lejonte qe toka e saj te shnderrohej ne fabrike, tok me nje grumbull shtepish te tjera ne fshat. Ismaili me rrefente gjate edhe per buzeqeshjet e njerezve te tij, nje buzeqeshje qe ne qytet kurre nuk e kish ndeshur. Me rrefente per zemerngrohtesi, dhembe te bardhe e cepa buzesh te ngrehura drejt ciltersise qe aq rralle ia kisha ndeshur ne fytyre, rrugices se qytetit.
Mbase pikerisht ketu,Ismaili e kish humbur buzeqeshjen : rrugicave te Tiranes , ne te cilen ish gjendur krejt pa deshire, pas vdekjes se gjyshit te tij te dashur.
Ne darke mbyllja syte me shpresen per te pare endrra me lumenj fusha shkembinj lulekuqe e domate te kadifenjta te cilat I kepusja vete nga pema.
Por mbi te gjitha kisha endrren e madhe qe vec nje here te kacavirresha si Ismaili pemeve, te bertisja nga kenaqesia e ndjehesha I lire.
Me padurim prisja mengjeset : me siguri Ismaili do te me tregonte nje tjeter rrefenje, mbase si ajo e fundit, me nje bretkose te vogel se ciles I kish ndertuar nje “keshtjelle lakre” buze lumit.
Nuk e mbaj mend se pas sa ditesh apo javesh Ismaili nuk erdhi me.
Tek mehalla jone thane se familja e tij kish vajtur ne nje tjeter qytet.
Zakonisht historite e takimeve qe na ndryshojne jeten, perfundojne keshtu: pa zbukurime e ojna te teperta.
Por une sot pas kaq shume vitesh, prej tij, mbaj mend se diku buze nje lumi dredharak e prane nje keshtjelle lakre, eshte nje bote ku njerezit buzeqeshin.

ENI KOXHAJ

Ne dashuri me dimrin …..

Ti kujtoje se po te bezdisja me ato pershndetjet e mia te kota. Ketu ne New Jork tani qe po shkruaj,dallandyshet po ikin ,e ndiej se po vjen dimri dhe zemrat po ftohen disi. Pas pak do te fillojne shirat , kjo puhize ne gjysme perendim sjell dashuri riperterin shpirterat. Ne mund te ishim ne nje pjese tjeter te planetit gjithsesi jemi ketu. Kam harruar te të them se nuk e mbaj mend kur ishte hera e fundit qe me pyete rreth dickaje qe me pelqente,por e di se je teper i zene per te pyetur edhe si jam...!

Nuk ka gje dielli po perendon tani ,do doja qe te mos perendonte kurre. Sonte jeta shperthen,rete e purpurta kane marre ngjyren e kuqerremte te diellit,nuk eshte ende nate ,mund ta shoh e ndiej se dashuria ka rene sonte ne bote....do doja te ishit ketu dhe tani.

Dimer nese iken si do vish pastaj? Duke shpresuar qe te qendrosh ketu....nese iken nuk do ta di kurre se kur do kthehesh,do qendroj pas dere,do ta le hapur por dua te degjoj kercitjen trak te celesit,sepse keshtu zemra gezohet dhe e din se erdhe.Jam dashuruar keqazi me ty kush do ti ngrohe zemrat e njerezve pas nje oxhaku,po dhuratat e krishtlindjeve dhe ti e di fare mire sa e dua deboren e bardhe.Njerzit shkruajne me teper letra jane festat dhe mua me duket sikur je stina e mrekullive.Mund ti shoh dhe ti ndjej sonte ka shume dashuri ne bote.

Ne kete dhjetor ndizen dritat e nje viti tjeter..

Josiba Osmani

Bicikletes time ne dimer!

Bicikletes time ne dimer!

Me shume te etur se te ngopur,
me la lekura jote e bardhe si qumesht,
e tani shikoj si shkrin debora,
nga rrezet e ketij diell janari, e bardhe, po aq e bardhe…
Eci cdo dite ne te njejten rruge
me shpresen se do te rishoh,
me shembet qielli, vaj kudo; ne cokollata pa coko.
Me bie fryma ne fund te barkut
e nuk i ngrej une dot me syte,
pikat e qumshtit bijne kudo,
ca me pertese e ca me ngut.
Cdo dite te kam perballe,
te forte e sundimtare,
e nuk me sheh me as me sy ndoshta se jam per ty klishe.
Por diellit syte ti nuk ia fsheh,
e une me te kur bisedoj t'gjitha sekretet me rrefen,
e me tregon se ti me do.
Deboren vazhdon e shkrin, e zhben nga te bardhe ne te padukshme,
me thote se vetem smund te rrije, se eshte nje brenge e padurueshme.
Habitet sesi sillesh ti, e me vetdije zgjedh keshtu,
jetojme te ndare, vetem te dy si dordoleca ne nje hu.

NEVIS ISAJ

I marri!

Vriti zogjte se fluturojne
Mbyti peshqit se notojne
Caje malin se ben hije,
Nxije qiellin, s’e dua diellin

Digje Token, beji gropen
Lere te digjet, flaka, helmi ta perpije
Tek tuk ne siperfaqe li pak jete per shoqeri

Bukurine nuk e dua, e prandaj nuk e ruaj
Miliona vite durova, por tani e kuptova
Ekzistent fale ajrit, kam rolin e te marrit

RUDIN HOXHA

Bicikletes se vjeter te babait!

U thyen pedalet e bicikletes se vjeter...

U ndryshk e gjitha nen shi...

E varur nen strehezen e shtepise se babait..

Si e dal prej kohesh ......te largeta.... kushedi....

Mori mbi trup gjithe ngjyrat e stineve..

Ca rrudha..

U plak bicikleta 28-teshe..

U plak si im at..

Dhe qoshken e mban ashtu mendueshem..

S’di ne pikon shi..a lotet e saj!?

Zilka mbeti po ajo

Griseseqetesie!

Tingull qe vjen se largu,

Ne veshet e tim eti: simfoni!

U plak bicikleta,

Ia hengri koha: nje rrote..nje kembe..

Perdor si bastun rroten tjeter,

Po shpirti I mbeti po ai!

Perkedhel dora e tim eti, trupin e pluhurosur,

Rikthim kujtimesh: rrugica, silueta pertej perdes se ballkonit, telegrame...

Dhe zilka...

Oh, e shenjta zilke,, gjithnje aty..

Gjithnje me te.

Sikur zgjoi prej gjumit letargjik,

Im ate miken e vjeter,

E grisi kohen...vitet..brengat..

U pershendeten me tingullin e embel.

Qeshi ati im me ze,

Takimi I passhumevitshem,

Dolen shetitje ashtu te dy..

Dhe pse te cale..dhe pse te marre..

Koha

Ah koha...

Lujti me ta nje shaka te keqe..!!!!!

Juli Cela, 

25 vjec, ish studente gazetari.