Biçikleta e Natës

Biçikleta e Natës

Në errësirën e hënës
Mbi 2 rrotakun tim
Ndeza një dritë për të parë pak rrugë
Dhe larg shkrova në mbrëmjen blu.

Me xhaketën e hapur si një parashutë
Nisem drejt lëndinave ku unë ndihem në shtëpi
Krejtësisht i qetë pedaloj poshtë gështenjave
Frymë marr thellë dhe frikë nuk kam

Zhurma e erës përkëdhel veshët e mi
Dhe veten pyes a era ka hypur mbi biçikletë
Një xhiro për tu rritur
Një xhiro ku asgjë nuk eshte e drejtë

Zinxhiri im? Pedalet e mia? Ndoshta rrotat e mia?
Po më largojnë një stres
Por gjithsesi më duhet të kontrrolloj pirunin
Një faj duhet të kem dhe unë.

Por mu kujtuan minjtë e tmerrshëm
Që hidhen nëpër pemë
Dinak, të shpejtë që lëpijnë kudo
Dhe bicikletës sime i dhashë me lemeri

Pasqyra ime është e kotë, nuk shikon dot
Kthej kokën pas, të shoh për zhurmat
Por ndricuesi im është fikur,
Dhe më duhet gjithcka ta imagjinoj

E dija në një çast me rrezikun do përplasem
Sado i largët e i pavërtetë
Arratisja ime duhet të mbarojë
Timoni im është i vërtetë

E di se në mëngjes, do të gjejnë eshtrat e mia
shtruar në një shteg
Pedaloj më shpejt
Po marshet nuk punojnë

I tërbuar nga të gjithë
E kam të nevojshëm këtë pedalim
I zhytur në makthe
Ja ku jam mbi pedale!

HERMES LATOLLARI – 23 vjeç