Heshtja ime ty te
shkaterroj
U largova nga ty o mal
papritur
Në heshtje , dhe shumë
e tronditur
Nuk të thashë as një fjalë
Se gjithëçka ishte
thënë
Nuk dija ç’të të thoja
Nuk mund të të ngushëlloja
Të kishin katandisur
Të kishin braktisur
Ti kishe mbetur në
vetmi
Ty askush nuk të bënte
shoqëri
Ti qaje të kishe një
bimë
Ti doje mbrojtje si
një fëmijë
Ti lotoje dhe kërkoje
shpresë
Dhe e qara jote po
kërkonte jetë
Dhimbja po të
shkatërronte
Dhe gjurmët po ti
shfaroste
Askush më vonë, nuk do
e kuptonte
Që ti egzistoje,
askush nuk do e bisedonte
Do shohin vetëm hi
Dhe bota pa ty do jetë
vetëm zi
Më vjen keq , që edhe
unë gabova
Dhe ty nuk të ndihmova
U bëra pjesë e
përbindshave
Dhe ty të shkatërrova.
Dorist Halilaj
No comments:
Post a Comment