Qyteti ku gjethet nuk bien.
Ne qytetin ku gjethet
nuk bien, ditet kane marr’ te njejten ngjyre. Veten kam gjet’ ne rutinen e
perditshme qe koha me ofron. E njejte eshte rruga e bulevardit, natyrisht dhe
zhavorri i hedhur shkujdesur per te mbushur hapesirat midis pllakave, po ai ka
mbet’.
Makinat mbizoterojne. Madje madje me grusht te hekurt. Ne
vijat e bardha, njerzit presin e u
leshojne hapesire. Ju lutem akseleroni! Semaforet tregojne gjithmone se rradha
nuk eshte e kembesoreve, pavarsisht ngjyres qe marrin. Ju lexues qe nuk jetoni
ne kete qytet, do habiteni dhe do me thoni: “ Po pse keshtu funksionojne
rregullat?”. Ndersa nje banor thote se duhet te shikosh
nga te dy anet e rruges, mjafton te jesh ne rregull me veten dhe se mesohesh
shpejt...
Jo shume kohe me pare, teksa nxitoja per diku, me beri
pershtypje sesi filluan te perqeshnin nje biciklete. U moren vesh me ane te
borive te thata dhe menjehere moren pozicionet
e tyre. Formuan korsi te ndryshme dhe i tregonin se ku duhet te kalonte, por
korsine e bicikletes e mbanin gjithmone te zene. C’taktike gjeniale !
Per pedaluesin rrezik bente dhe natyra. Pranvera kishte ik’
e pallatet ishin vyshkur. Prej tyre, qeset e plehrave benin renie te lire. Ai
ne apati dredhonte, duke arritur gjithmone te shpetonte, te pakten per ate dite...
Ne qytetin ku gjethet nuk bien, pellgjet pasqyrojne driten e
neonit. Dy-rrotaku prish qetesine e ujit
qe fle. Nates se lagesht i mungon tingulli i nje saksofoni...
, Tirane
No comments:
Post a Comment